Dębina jest małą pełną spokoju osadą nadmorską zamieszkałą na stałe przez ok. 100 osób. Położona jest na środkowym wybrzeżu w województwie pomorskim, oddalona ok. 800 m od morza, w otulinie Słowińskiego Parku Narodowego.
Od Dębiny aż do Orzechowa ciągną się wysokie klify, otoczone dębowym lasem, z których widok na morze jest niesamowicie piękny, malownicze zachody słońca, pod klifami znajdują się szerokie dzikie plaże, na których każdy odwiedzający Dębinę turysta znajdzie dużo miejsca do plażowania, stawiania zamków z piasku i na sport plażowy.
Dodatkowo klif w Dębinie jest chętnie odwiedzany przez paralotniarzy, którzy mają tam swoje miejsce startowe do lotów.
W Dębinie znajduje się jedno główne zejście na plażę, latem jest to plaża strzeżona przez ratowników, o obszarze ok 100 m, ale wystarczy przejść się poza obszar strzeżony, żeby móc spokojniej po plażować czy też zabrać ze sobą swojego zwierzaczka.
Dębina (niem. Schönwalde) pierwsze wzmianki na temat Dębiny prawdopodobnie pojawiły się już w 1493 r., właścicielami był ród von Bandemer. Pod koniec XIX i początek XX wieku mieszkańcy Dębiny trudnili się rolnictwem i hodowlą zwierząt oraz połowem ryb na jeziorze Gardno i na Bałtyku. Liczba mieszkańców na początku XX wieku wynosiła 274 osoby zamieszkałych w 68 gospodarstw domowych. Cześć mieszkańców pełniło ochotniczą służbę w Niemieckim Towarzystwie Ratowania Rozbitków, znajdowała się tutaj baza ratownicza w której trzymano łodzie oraz sprzęt, ułatwiający prowadzenie akcji ratowniczych.
Pod koniec XIX wieku w Dębinie działała huta szkła, założona przez właściciela wsi Hansa Piepera. Piece hutnicze opalane były torfem i drewnem. Pracowało w niej 8 dmuchaczy, w hucie produkowano na początku butelki, później wytwarzano szkło kolorowe. Hutę zamknięto na początku XX wieku w 1906 r. ze względu na nieopłacalność produkcji szkła. Jeszcze w latach 90 XX wieku można było znaleźć kolorowe szkło produkowane w dawnej hucie.
We wsi znajdowała się szkoła powszechna z jednym nauczycielem. W 1932 r. uczęszczało do niej 41 uczniów. W czasie II wojny światowej utworzono w Dębinie obóz Służb Pracy Rzeszy, mającej na celu kształtowanie wśród młodzieży (po przez pracę) postaw obywatelskich, m.in. zbudowano drogę łączącą Dębinę z oddaloną o 3km Objazdą. W swojej kolekcji książek posiadam jedną, która ma pieczątkę biblioteki szkolnej w Dębinie z 1945 r.
W Dębinie znajdował się przedwojenny cmentarz mieszkańców wsi, usytuowany po lewej stronie przy drodze w kierunku Rowów. Niestety został on całkowicie zniszczony. W latach 30 XX wieku teren nie był zalesiony. Obecnie teren starego cmentarza jest całkowicie porośnięty drzewami i krzakami. Z zachowanych śladów określono, że teren cmentarza zajmował powierzchnię 320m2. Jeszcze do nie dawna można było znaleźć ślady, świadczące o grzebaniu zmarłych w tym miejscu m.in. betonowe podstawy pod żeliwny krzyż, obrysy(wgłębienia) grobów, żeliwne krzyże czy też metalowe elementy.
Źródła*
Jednostka wojskowa
W Dębinie w 1974 r został sformowany 69 dywizjon rakietowy OP, uzbrojony w 1975 r. w PZR S-125M Newa. W skład dywizjony wchodziły 4 Gdyńskie Brygady Rakietowe OP. Jednostka została rozformowana w 1992 r. a obiekt został opuszczony przez wojsko w 2003 r. Cały teren zajmuje 22 hektary ziemi oraz budynki wojskowe. Do dzisiaj w świetnym stanie zachowało się 12 budynków koszarowych, radar, oczyszczalnia ścieków, osobne ujęcie wody pitnej, specjalna stacja paliwowa oraz stanowiska wyrzutnik rakiet. Teren obecnie nie należy już do wojska, został sprzedany, ale żadne inwestycje nie są prowadzone na tym obszarze, więc można "przez dziurę w płocie" albo dogadując się z ochroniarzem, zwiedzić dawną jednostkę.
*
1. Karl Heinz Pagel, Der Landkreis Stolp in Pommern, Bonn 1989, ss. 884-886
2. https://www.stolp.de - Dokumenten Heimatorte
3. Alicja Świetlicka, Elżbieta Wisławska, Słownik Historyczny Miast i Wsi Województwa Słupskiego, Słupsk 1998.